Sostible (I)

Sostible. Esa é a palabra clave. É o adxectivo que converte ou enmascara en algo perdurable calquera substantivo de dubidosa reputación ou evolución. Así, falamos de desenvolvemento sostible, de economía sostible, de xestión sostible, etc. Incluso, de luxo sostible lin ultimamente por aí. Pois ben, tralo fracaso de Copenhague, xa sabemos que de momento nada será sostible, nin ten trazas de converterse en sostible. Tampouco a famosa “Lei de la Economía Sostenible” (S.O.S.temible, se puido ler nalgún foro); non valerá para nada. Nothing!. Medidas sostibles as que propón a lei (non todas) nun sistema insostible. Aí, está a clave; vivimos nun sistema insostible e nos diriximos a un mundo cada vez máis insostible, agravado polo problema da superpoboación.

Agora ben, na miña opinión, a solución está en es tres piares básicos para adxectivar sostiblemente todos aqueles substantivos que nos podamos imaxinar (economía, paz, sociedade, vida, agro, etc.). Estes son:

1. Fonte de enerxía renovable e limpa. O sol será a nosa única opción.
2. Recuperación total da materia dos nosos residuos e refugallos.
3. Ordenación intelixente do territorio, preservando os ecosistemas claves e sustentadores da vida.

Evidentemente, estes son os tres piares básicos dos que deberán emanar outras liñas de actuación necesarias no ámbito social, económico e ambiental para chegar a un modelo sostible. Pero, sen estes tres piares nada poderá ser sostible.

Emporiso, tampouco aqueles que pretendan un cambio profundo no modelo económico, aqueles que pidan unha maior liberalización do mercado con reformas estruturais ou aqueles que soliciten unha reforma do sistema financieiro para lograr unha economía sostible están no certo. Esquécense unha vez máis de que a Terra é finita (No quero decir con isto que non faga falla reformas económicas específicas e profundas, pero non serán nunca a solución final). E, se entendemos que a Economía é a disciplina que dispón os recursos da Terra á sociedade -falando desde o punto de vista antropocéntrico-. Como, se entendería así, -con simples e profundas reformas economicistas- unha economía sostible? Continuará...

Este Nadal regala cultura. Pero, esa que sabes...

Non son moi dado aos regalos de Nadal e menos a meterme nas tendas e en centros comercias por estas datas. O ambiente me provoca ansiedade. A xente se transforma, se modula, parece que se vai a acabar o mundo (algo parecido a cando circulamos co coche e chegamos a unha rotonda). Pero o tema é que como recibes tamén tes que dar. Ou como das, tamén recibes. (Supoño que será como o do ovo e o da galiña). Pois ben, onte nunha comida na que a TV furrulaba de fondo oín “regala cultura”. Non me deu tempo a sentir máis. Pero o tema quedoume cavilando na cabeza. Supuxen que sería algo relacionado co Ministerio de Cultura (mcu, non confundir con Movemento Circulrar Uniforme). E, efectivamente, hoxe cando comecei o surfeo cotián fun a páxina do mcu, e xa vin en primeira liña a nova campaña: Estas Navidades regala cultura; La cultura es algo que lo envuelve todo.

Con todo, ao respecto desta campaña quixera afondar en dous aspectos:

Primeira aspecto: Realmente, que é a cultura? Máis o menos, creo que todos temos unha idea preconcibida do que é a cultura. Por exemplo, saber quen escribiu o Quixote é cultura, e se alguén o descoñece, dise del que é un inculto. Até aquí creo que podemos coincidir todos. Pero, coñecer a Teoría de cordas, é cultura? Ou algo máis sinxelo, coñecer a función que desenvolve o páncreas e saber onde está situado no noso corpo, é cultura?. E, si algúen descoñece tanto a Teoría de cordas como as funcións que o páncreas realiza, se lle chama inculto? Na miña opinión, é que NON. E disto, desgraciadamente non ten toda a culpa a nosa ministra, González SInde. O problema é que temos unha visión moi parcializada do que é a cultura que está moi desprazada cara as humanidades e cara as disciplinas artísticas. Isto é un gran erro.

Segundo aspecto: Resulta que nos spots que se están a emitir -pódense ver na paxina do mcu- se fai referencia a música, literatura, cine e artes escénicas. Pero, que casualidade! Todas as disciplinas aludidas están no ollo do furacán polo dichoso reclamo das regalías. Pero, señora González Sinde, porque tan só se promove esa cultura? E porque non se fai un spot para promocionar as páxinas colaborativas da internet como a wikipedia ou páxinas de software ou música libre, porque coincidirá conmigo que hoxe por hoxe, ese tipo de páxinas proporcionan un acceso áxil, rápido e eficaz á cultura. Pero, supoño que a señora ministra ten certa repelencia a ese tipo de ferramentas por mor de que o cidadán non ten que soltar monedilla. É de presumir, tamén, que será de ignorantes regalar un ordenador con SO Linux, que tampouco xera regalías, aínda que para min é cultura. E que tal Ludwig van Beethoven? Este músico non estivo en Operación Triunfo e ademais xa fai máis de 75 anos que morreu, e polo tanto, non fai caixa. Porén, me temo que tampouco entra no obxecto dos spots.

Sinceramente, creo que nos despachos do mcu chegouse a conclusión de que hai que echar una manita a “la gente de la cultura”, que se muere de hambre. Certamente, é lamentable. É lamentable que co diñeiro público o mcu tan só promova unha cultura totalmente escorada cara a espoliación do cidadán de a pé mediante os dereitos de autor abusivos -recordemos que o acceso a cultura é un dereito fundamental recollido na CE-; pero máis lamentable, é que non se apoie outras iniciativas emerxentes, por exemplo, as que se basean na intelixencia colectiva. Ao mellor, é que estas novas formas de facer cultura é de ignorantes. Pero, señora ministra, como dixo o célebre Albert Einstein: "Todos somos ignorantes; o que pasa que non todos ignoramos as mesmas cousas."

Os "incultos" tamén nos podemos columpiar

Imaxínense que se extrapolan a todos os ámbitos da vida o reclamo de dereitos de autor abusivos como os que están a reclamar os mal chamados intelectuais do noso pais. É aquí tres exemplos:

SITUACIÓN 1

O ciruxano Vieites afróntase por primeira vez a unha cardiopatía complicada. Antes de preparar o preoperatorio e a propia operación ponse en contacto co Dr. Iglesias, eminencia a nivel mundial neste tipo de operacións e, que ademais, foi profesor do propio Dr. Vieites na Universidade. Ámbolos dous médicos son empregados públicos.

VIEITES: Bos días Dr. Iglesias. Son Dr. Vietes. Como se atopa?

IGLESIAS: Home compañeiro. Canto tempo!!!

...//... (Conversación protocolaria de saúdos, etc. )

VIEITES: Pois mire Dr. Iglesias, o obxecto da miña chamada é para ver si me podería dar unhas orientacións sobre algúns aspectos dunha estenose mitral que teño que acometer e que se complica porque o paciente ten diabete e unha pequena insuficiencia renal...

IGLESIAS: Si compañeiro. Como non! A verdade que eu xa fixen varias operacións similares e lle podería pasar un pdf con algunhas indicacións da miña propia cosecha e, que ademais, será difícil que as atope na literatura básica de Cardioloxía. Iso si, o pdf custa 1000 €.

VIEITES: Como?

IGLESIAS: Si, xa sabes, o tema da propiedade intelectual.

VIEITES: ?????

SITUACIÓN 2

O electricista que me instalou o alumeado da miña casa se presenta a fin de ano para recadar os royalties derivados do suposto deseño que el me fixo:

ELECTRICISTA: Bos días. Que tal vai a instalación que lle fixen fai uns meses.

EU: Bo día. Pois, a verdade, non teño queixa.

ELECTRICISTA: Pois mire, veño a cobrarlle os dereitos de autor do deseño da miña instalación que ascenden ao 5% da facturación que a súa compañía enerxética lle cargou este ano.

EU: Como? Pero si xa lle paguei no seu momento a propia instalación.

ELECTRICISTA: Si, efectivamente. Pero mire, lle explico. Resulta que a montaxe das lámpadas responden a un deseño que eu realicei -e que teño rexistrado- e que fai que a luz se emita cun gradiente exponencial inverso, resultando que hai un reparto homoxéneo da radiación por toda a casa. Ademais, evítanse reflexos e brillos.

EU: Ah. Pois eu pensei que era unha instalación normal e corrente.

ELECTRICISTA: Pois non amigo. Veña, cancele a conta.

SITUACIÓN 3

Diríxome á Biblioteca Municipal e xusto cando abro a porta, un señor se antepón perante de min. Me saúda educadamente e me informa de que el é o arquitecto que proxectou o edificio. Estaba a reclamar os dereitos de autor polo deseño do edificio.

ARQUITECTO: Bos días mozo.

EU: Bos días.

A: Son o arquitecto que realizou o proxecto do edificio e estou aquí para cobrar os royalties do deseño a cada persoa que entra. Son dous euros a entrada.

EU: Como? Se se trata dunha Biblioteca Municipal de libre acceso.

A: Non lle digo que non, pero o deseño e meu e está rexistrado. Son dous euros.

EU:????

.........//.........

Señores intelectuais, xente da culura: Nos, a xente inculta, tamén nos podemos columpiar. E nos, -os incultos- somos albañiles, electricistas, fontaneiros, pintores (de parede), médicos, charcuteiros, carniceiros, masaxistas, arquitectos, panadeiros, enxeñeiros, avogados, periodistas, peóns, encofradores, gruístas, técnicos, administrativos, xestores, asesores, etc. E si todos actuaramos como vostedes, ADONDE IAMOS A CHEGAR?.

Que pena Copenhague!

Había un obxectivo claro:

"Establecer un acordo xurídico vinculante sobre o clima, válido en todo o mundo, e que se aplicará a partir de 2012, ano que remata Kyoto"

Pois ben, despois de dúas semanas de xuntanza, os gobernos de todo o mundo -acompañados dos mellores asesores, dos mellores economistas, dos mellores científicos- chegan a un acordo que se redacta en tres míseros folios (xa o di todo) e que se pode resumir nos seguintes ítems:

• Acordo non vinculante
• Non se establecen cotas de emisión
• Non se inclúe o concepto de verificación de emisións
• Acórdase que a temperatura non suba máis de dous grados

É dicir, non se acordan limites de emisión pero se acorda, con dos cojones, -perdón pero o enfado é monumental- que a temperatura non suba máis de dous grados. E me pregunto eu, como se fai iso? Onde esta o termóstato do clima para poder dicir dous grados arriba ou dos grados abaixo. Me cago en la ostia, que en Copenhague estaban os mellores científicos do mundo, os expertos máis cualificados en materia de Cambio Climático. Como o permiten? Que o asunto é grave! Por favor, que isto se estuda en secundaria. Que calquera rapaz sabe que os cambios climáticos non son lineais nin se poden controlar por mor da disparidade de variables sinérxicas que lle atinxen, tanto naturais como antropoxénicas (inmision de CO₂ e outras substancias incrementadoras do efecto invernadoiro, efecto albedo, variacións solares, cambio dos parámetros termo – halinos das correntes mariñas, etc...) Porén, existen informes tan dispares nos que se prognostican desde glaciacións até modelos que predicen que a temperatura media do planeta pode subir varios grados.

Sen dúbida, o atentado que se fai con este acordo ao coñecemento científico é grande. Pero máis grave, é que nos venderon Copenhague como o elixir do desenvolvemento sostible onde o capitalismo deixaría paso ao modelo de desenvolvemento ambientalista, onde as chamadas economías competitivas - tan destrutivas e creadoras de desigualdades- se trocaran por enconomías competentes, máis amigables e que reducen a brecha entre ricos e pobres e ademais teñen interiorizado o concepto dunha Terra finita.

En definitiva, creo que este desatino deixa patente que ante o fracaso do modelo capitalista que desembocou na crise económica actual, o remedio está en verter mais doses de capitalismo. Xa se sabe, “semejante disuelve a lo semejante”. Que pena Copenhague!

Manual de manipulación

- Para que axencia fai vostede publicidade?
- Para ningunha, son xornalista.
- Pois para que xornal daquela?

Capítulo 1. Asociación (in)voluntaria. Oído onte na radio: "Zapatero anuncia un recorte na emisión de publicidade televisiva e a cotización das cadeas de televisión dispárase na bolsa". Nada que ver, claro está, co feito de que o ministro de Industria, Miguel Sebastián, metera man á chistera e sacara unha TDT de pago.

Capítulo 2. Silencio. Leva unha semana no cargo a nova ministra de "Cultura", Ángeles González Sinde, e xa fixo subir a temperatura na rede. Un clamor de bits solicita a súa dimisión mentres o periodismo serio cala.

Visiten a web de Ernesto Rodera, paga a pena.

Máis madeira, é a guerra

Móvense os verdadeiros fíos de poder e a actividade ministerial acelérase. A bloguesfera española levanta barricadas e promete que esta vez "non pasarán", que teñen que caer o ministro Molina e máis o secretario para as telecomunicacións Francisco Ros. Mobilízanse algúns pesos pesados da Internet española, preocupados porque, co gallo de perseguir o P2P, o Estado ameaza a liberdade. Enésima reedición de Saturno devorando aos seus fillos.
Carta aberta ao Ministro de Industria. Asociación de Internautas.
Guía para dar de baixa un ADSL esterilizado. ExGAE.
Conferencia en "La Casa Encendida". Carlos Sánchez Almeida.

Un amor en cada porto

Escribiume a ministra Magadalena Álvarez para comunicarme a aprobación definitiva do proxecto da estrada que unirá o porto de Arteixo coa A6. Para os que non estean interesados nos detalles deixo esta imaxe na que se ve, de amarelo pálido, o trazado definitivo, recoméndolles ampliala.

Desbótase, por careiro (31.4 M€), o rescate da peaxe na AG55, pese a que tres quilómetros do seu trazado serán de tránsito obrigado para acceder ao porto (liña vermella descontinua). O tráfico non pasará polas cabinas da peaxe (punto vermello), pero Fomento desembolsará 7.9M€ por este concepto, isto coñécese como peaxe na sombra. Varias son as discrepancias entre nós Magdalena:

1. ¿Non é un agravio comparativo, para outros expropiados que Fomento negocie un acordo coa concesionaria da AG55?, «... la viabilidad de esta alternativa depende del acuerdo entre el Ministerio de Fomento, la empresa concesionaria de la Autopista AG55 y la Consellería...». (Memoria páx.21)

2. ¿Non é verdade que Arteixo recibe o impacto dunha vía de alta capacidade que fractura o seu territorio, mentres A Coruña obtén un acceso rápido bidireccional pola Grela, pese a que: «El vial que se diseña pretende conectar la A6 con el Puerto Exterior».
   
   

3. ¿E non é certo tamén que a concesionaria da AG55 conserva o que tiña, e mellora por dous conceptos? A indemnización da peaxe en sombra A6-Porto Exterior, e o incremento do tráfico de mercadorías noutros puntos de peaxe.

Ao meu entender, Magdalena (e mira a pasta que aforras), non cabe o abono da peaxe en sombra porque non se priva a Autoestradas “de Galicia” dun só céntimo da concesión que xa explota. A indemnización de 7.9M€ supón unha ampliación solapada da actual concesión. Correspondería, non obstante, indemnizar polo mantemento e conservación dos 3Km de autoestrada que usará o tráfico portuario (non máis de 1M€ segundo cálculos propios baseados nos datos do estudo preliminar).

Resumindo. Non nos libramos da ignominiosa peaxe, ampliámola cun plan Marshall inverso, e obramos para que A Coruña poida ter un amor en cada porto, no seu, e máis no de Arteixo (Asturias quiere a Navarra). Vaia un minuto de silencio por Suevos, Rañobre, e o Portiño de Suevos.

Eleccións en Galicia 2009

O resultado dunhas eleccións limpas é xusto, por definición. Pero, cal é o resultado destas? O da dereita ou o da esquerda?. Déixolles estas tortas como sobremesa (o sector verde non é de kiwi, é de "outros").

A diferenza val unha maioría absoluta... made in D'Hondt.

Actualización (15/03/2009). O resultado definitivo das eleccións tras o escrutinio do 100% dos votos é este:

A evolución do voto, dos tres partidos con representación, respecto ás autonómicas de 2005 foi: PP +4.029, PSOE -72.246, BNG -44.323. Suso de Toro resumiu esta exigua melloría do PP, fronte ao afundimento do bipartito, cun oxímoro, "vitoria inmerecida, derrota merecida". En Arteixo: PP +1.196, PSOE -115, BNG -844, excelente resultado do PP, e malos presaxios para o BNG.

Homo digitalis (I)

A Lei 59/2003 de sinatura electrónica, transposición da Directiva 1999/93/CE, atribúe ó Documento Nacional de Identidade (DNIe) novas utilidades, como: acreditar a identidade do titular de xeito telemático, e firmar os documentos electrónicos. O novo mecanismo permite establecer relacións legalmente válidas a través de Internet, tal e como se fixo durante máis de cincuenta anos co vello Documento no mundo físico. Quen renove o seu DNI de papel, adquire algo que antes non tiña: unha identidade dixital avalada polo Estado español.

Nas nosas relacións co notario, co banco, coa Administración..., hai dous trámites inescusables: identificarse e asinar documentos. O DNIe leva este binomio ó mundo do bit; sen estendernos en razoamentos criptográficos, a sinatura electrónica é unha operación matemática sobre un arquivo informático que permite identificar posteriormente a quen a fixo, igual que se estampara a firma caligráfica. O meu olfacto di que as vantaxes (rapidez, eficiencia, comodidade,...) hanse impoñer aos inconvenientes (dificultade de uso, maior control sobre as persoas,...).

Estritamente falando o DNIe non é algo novidoso, só é a implantación masiva do que CERES (organismo da FNMT) leva anos facendo: emitir certificados de identidade dixital. No gráfico seguinte, que forma parte dunha enquisa elaborada por este organismo, recóllense os usos maioritarios e a valoración que os cidadáns fan dos servizos telemáticos. Os certificados CERES son unha opción para os que non dispoñan de DNIe, e hai quen opina que son mellores.

A implantación masiva da identidade dixital supón un reto para as Administracións Públicas e as entidades privadas que teñen que adaptarse á nova situación, pero tamén oportunidades; por exemplo, algúns bancos xa permiten usar nos caixeiros o novo Documento, e o seu uso hase de ir xeneralizando no e-comercio. Poden consultar a seguinte relación de e-servizos, necesariamente incompleta, para comprobar en que punto do camiño estamos. O artigo anterior deste blogue contén indicacións para quen queira usar o DNIe desde casa, saiban tamén que no teléfono gratuíto 900 364 463, e máis en soporte@dnielectronico.es atoparán axuda.

Observen que o título desta entrada ameaza con soporíferas continuacións. Quen sabe...

Galinux e o DNIe. Instalación

Aí vai unha guía minimalista para usar o DNIe con Galinux. Para os usuarios de Mac recomendo as explicacións de MacPollo, e para os de Windows este PDF. A web de referencia para todos é: www.dnielectronico.es. Antes de comezar precisamos un lector de tarxetas intelixentes conectado ó ordenador, co carné de identidade inserido.

1. Instalar os drivers do lector. Ó comprarmos un lector (arredor de 20€), debemos comprobar a compatibilidade co DNIe e mais co noso sistema operativo. O da foto (dixerindo unha tarxeta de bus urbano ;) é da empresa española C3PO. Trae un CD con drivers e manuais que non precisaramos, porque desde o Xestor de paquetes SYNAPTIC podemos instalar todo o necesario: pcscd, libccid, libpcsclite, libusb.
2. Axustes no sistema. Resumo os pasos da Guía de instalación do DNIe que hai que seguir en Galinux. Novamente con SYNAPTIC instalamos: opensc, libopensc2, mozilla-opensc, pinentry-gtk2, openct, libopenct1, libpcsclite1, libc6, libccid, libltdl3, libopenct1, libssl0.x.x, zlib1g. Hai software propietario subministrado pola Administración que debemos descargar, descomprimir, e instalar cun dobre clic. Finalmente, reiniciamos o sistema.
3. Axustes no navegador (hai que ter JavaScript activado). Estes axustes fanse automaticamente pero, se algo fallara, podemos proceder así: na barra de direccións de FireFox pegamos: /usr/share/opensc-dnie/instal_dnie/instala_modulo.htm e seguimos as instrucións. Procedemos igual con: /usr/share/opensc-dnie/ac_raiz_dnie.crt para instalar o certificado da Policía (marcamos as tres opcións).

Buff! "xa" está, podemos comprobar que o invento funciona facendo este test.

Novo candidato do Partido Pirata?

Saltou a lebre e esta vez non había xuíces nin ministros cerca co trabuco preparado. Emilio Botín (vídeo imprescindible) ven de solicitar á Comisión Nacional do Mercado de Valores que autorice un curral financeiro por dous anos na súa banca privada Banif. A noticia esclarece a magnitude e a natureza desta crise. Resumoo antes de explicalo: para saír rápido desta situación a banca tería que asumir perdas enormes, e iso non sucederá porque “a casa" sempre gaña.

Os bancos levan meses aceptando inmobles como pagamento de créditos que non poden cobrar. Creáronse sociedades para xestionar esta situación anómala, Altamira no caso do Santander, Anida no do BBVA, Aliseda no do Popular... Sociedades que segundo cálculos non fiables tiñan un patrimonio superior a 10.000M€ a finais de 2008. Desta maneira maquillan:

• As estatísticas de morosidade, porque os créditos anótanse como devoltos.

• Os beneficios dos bancos, porque os inmobles adquiridos táxanse por riba do valor real (o de mercado se se puxeran á venda).

O truco está ben pensado, só hai un problema: a liquidez. Por iso, cando os clientes do maior fondo inmobiliario español, o Banif inmobiliario, solicitaron a devolución de 2.617M€, o 80% do total investido, tocaron o corazón de Botín. A devolución desta cantidade obrigaría ó Santander a vender inmobles con descontos que superarían o 30% do valor de taxación, así está o mercado. Dito doutro xeito: o prezo da vivenda baixaría, por fin, no país onde sempre sobe. Botín saca peito e di que os cartos non se poden devolver, que hai que aplicar unha moratoria de dous anos, un "corralito", pero polo que máis queiran non usen esa palabra.

Conclusión: Non é difícil ver que os bancos dan por feito que o prezo da vivenda non baixará substancialmente, e que dentro de dous anos o peor da crise terá pasado. Se de min dependera, terían que poñer en venda a súa carteira inmobiliaria antes de recibir axuda pública, isto aceleraría as súas perdas desde logo, pero tamén a recuperación do país. O valor das letras, sexan ou non do Tesoro, é o que nos permite distinguir entre meu e teu, ou entre Banco de España e banco de España. Ogallá cheagara o despido libre para algúns.

Galinux mola!

Esta fin de semana andei enredado co GALINUX e decidín adoptalo como sistema operativo principal, as razóns non son sentimentais senón prácticas. A facilidade da instalación e o ben que funcionou todo decidírono así. Para quen queira probalo aí vai unha guía en catro pasos con axuda especialmente dirixida aos usuarios de WINDOWS:

1. Descargar. A imaxe do CD (formato ISO: 660 MB).

2. Gravar. Se ten un programa para gravar CD e sabe usalo adiante, senón descárgueo nesta páxina

3. Arrancar. Reinicie o ordenador co CD do GALINUX dentro e seleccione no menú o modo de proba. O tempo de carga superará os dous minutos pero á fin comprobará se funciona correctamente no seu ordenador.

4. Instalar. Antes de nada lea isto, e isto, imprímao, e asegúrese de comprendelo, se lle resulta moi difícil pida axuda a algún amigo con experiencia ou acuda a un profesional. Adiante, arranque como no punto anterior e seleccione a icona instalar. Poderá botar unha partida ó solitario ou navegar por internet mentres o sistema se instala.
   

Quen teña problemas cos pasos 1 e 2 pode optar por pedir CD e consello no punto de distribución que mellor lle cadre.

Que é? A quen vai dirixido?. GALINUX é un sistema operativo libre, gratuíto e en galego dirixido a tódolos que estean dispostos a usalo. Ningún sistema operativo é sinxelo, todos requiren un proceso de aprendizaxe e adaptación, na miña modesta opinión MAC/OS segue no primeiro posto dos sistemas amigables, WINDOWS é o máis estendido o cal ten moitas vantaxes, e UBUNTU é a distribución que mellor se adapta ós que aterran por vez primeira no planeta GNU/LINUX. GALINUX, que é un UBUNTU personalizado, satisfará a quen busque un sistema pensado para facilitar a vida ás persoas. No meu portátil pórtase como poucos, todo funciona á primeira, WIFI incluída, vai rápido e pide con mesura. Mentres escribo isto con OPEN OFFICE, e escoito música, teño ocupados 306 MB de memoria RAM e pouco máis de 2 GB do disco duro.

Moreas de software. Cada vez que queremos usar un novo programa debemos buscalo, descargalo e instalalo. GALINUX simplifica este proceso co xestor de paquetes SYNAPTIC (ver imaxe). Por exemplo, para instalar un programa de correo electrónico só hai que premer na icona Procurar, escribir mail, e seleccionar unha das opcións (obviamente precisamos conexión a Internet, propia ou dun veciño que nola preste ;). O meu SYNAPTIC ten localizados 25.330 paquetes dispoñibles para instalar! Sen virus, sen atrancos, sen problemas de licencias, por algo lle chaman software libre.

Soporte do idioma. GALINUX fala galego por defecto, os programas, os menús, as iconas... todo. As aplicacións ofimáticas, e o navegador WEB FIREFOX, instálanse co correspondente corrector ortográfico. Non existe aínda software para a revisión gramatical, só un proxecto baseado na experiencia brasileira chamado golfiño. Para aclarar conceptos obsérvese que as seguintes frases son ortograficamente correctas pero teñen erros gramaticais: Os bolboretas abriu as ás. Votar unha cana ó aire.

Que falta?. Ademais do corrector gramatical, bótase en falla o software para usar o DNIe (existe pero non se instala por defecto). Se a administración pública promove o uso dun sistema operativo, o lóxico sería promocionar as ferramentas e os procedementos telemáticos da propia administración. E por último, á pregunta: ¿haberá unha implantación masiva nos ordenadores da Xunta? Fernando Blanco, conselleiro de innovación, contestou: “todo ten un proceso”. Declaración enigmática como a letra dos médicos que me fai lembrar a famosa frase de Alan Greenspan, daquela na Reserva Federal, nunha das súas comparecencias: “Se vostedes pensan que non me expresei con claridade é que non entenderon nada do que dixen”.

Horario de autobuses Arteixo-A Coruña

Este horario é de elaboración propia, pódese descargar e levar no móbil como unha fotografía máis. Publícase porque na web de Autocares Vázquez incomprensiblemente non se ofrece. Advertencia: este horario pode ter erros, escriba a blogarteixo@gmail.com se detecta algún.

Apoloxía do transporte público

Anxelina Casas de Andanza envíame un correo co seguinte texto:

Esta semana Andanza participou na xuntanza de presentación do convenio de transportes da area metropolitana elaborado pola Xunta. Chegou a Arteixo para que a cidadanía presentemos propostas e suxerencias para mellorar o servizo de transporte urbano. As tarifas xa están acordadas, son prezos asequibles mediantes bonos para tódalas compañías da zona.
[...] será complexo modificar itinerarios debido a lei de transportes, podemos facer suxerencias a frecuencias, paradas e incluso variación ou incremento de itinerarios para desplazarnos por transporte de viaxeiros por Arteixo.
Si estás interesada en aportar propostas envíanolas canto antes, para a semana Andanza presentaraas na xuntanza do Governos cos representantes das asociacións. Agradecendo de antemán a túa colaboración, recibe un saúdo de Anxelina, portavoceira de Andanza.

Aproveito a ocasión para agradecer publicamente a Anxelina a información que de cando en vez me envía. Eu, xa posto, teño varias suxestións que inciden na valorización do servicio. Actualmente está desprestixiado e asociado cun status económico baixo (constatación feita sen acritude por un usuario):

• Mellorar a espera mediante: sinalización das paradas (incompleta), exposición de horarios (inexistente), resgardo das inclemencias (empezando pola estación de autobuses coruñesa).
• Unha axenda de traballo conxunta para os responsables de transporte da área metropolitana.
  
• WiFi en autobuses e paradas.
  
• Política de transporte público en Arteixo (u-los plans para xubilados, estudantes...? bip-bip-bip comunica!)
• Un plan especial para os polígonos industriais. Intentouse en Sabón e fracasou por un deseño defectuoso ó meu entender. Hai que implicar á Asociación de Empresarios, e facer un sondeo previo entre os potenciais usuarios para coñecer as necesidades e os principais atrancos que limitan o uso.
• O noite bus é unha idea excelente pero debe contar con servizos de seguridade.
• O horario do último autobús regular deberíase ampliar unha hora na fin de semana (V,S,D).
  

Moito traballo por facer e complicado, porque os acordos supramunicipais son sempre difíciles e as deputacións habitan universos paralelos. O transporte público, o tratamento de residuos e o abastecemento de auga hai que abordalos desde unha perspectiva metropolitana xa. Antes ou despois os concellos pagarán polas súas políticas egoístas nestas áreas. Saúdos a tódolos sufridores do transporte público.

¿Cal é a solución á crise?

Moito se está a falar de crise ultimamente. E, é verdade, estamos en crise. Os meus colegas andan máis preocupados do normal. Eu tamén. As contas para os vindeiros meses andan xustas. A inestabilidade laboral rolda dun hemisferio cerebral a outro.

O desenvolvemento da sociedade está influenciado por tres elementos básicos: a economía, o ambiente e o socio – cultural. A esto hai que engadirlle as sinerxías e as simbioses que se dan entre eles. Este sistema, tal e como se presenta, leva décadas en desequilibrio por mor da existencia dunha serie de fluxos acíclicos que circulan sempre na mesma dirección. Estes fluxos ou transferencias pódense resumir en:

• Transferencia de recursos dos máis pobres aos máis ricos
• Transferencia de recursos dos países subdesenvolvidos aos países desenvolvidos
• Transferencia de recursos das xeracións futuras ás xeracións presentes

Pero si esto é así desde fai anos, por qué agora estamos en crise e fai catro anos non? Que cambiou nos últimos meses? Evidentemente, a economía foi o que mudou. Dentro deste sistema a economía sempre era unha invariante onde os outros dous elementos estaban supeditados a aquela. E por desgracia, este sometemento non foi suficiente para manter un economía boiante. Asemade, hai que engadir que a percepción humana toma de referencia diferenciais de tempo tan pequenos que os problemas sociais e ambientais non se chegan a sentir con profundidade, pero os económicos si.

Os creadores de opinión – políticos, xornalistas, expertos en todas as disciplinas, etc. - falan de buscar unha nova orde económica. Case sempre introducen a coletilla “sostible” ou “desenvolvemento sostible” en todas as súas frases. Pero realmente que é o desenvolvemento sostible?

No ano 87 do pasado século XX, publicouse co patrocinio da ONU o informe "O noso futuro común" (Our Common Future) – máis coñecido como Informe Brundtland, en honor a primeira ministra de Noruga naquel momento, Gro Harlem Brundtland, que era quen presidía a comisión de elaborar este informe-. Neste informe recollíase por primeira vez o termo Desenvolvemento Sostible:

“Aquel capaz de satisfacer as necesidades das xeracións presentes sen comprometer que as xeracións futuras satisfagan as súas necesidades”

Sen dubida unha definición elegante. Pero tan elegante como ambigua. Explícome. Na primeira parte fai mención ás necesidades das xeracións presentes. Pero que necesidades é necesario satisfacer?. Ten as mesmas necesidades un galego que un subsahariano?. E na franxa de Gaza, que necesidades teñen? Estarán preocupados polo paro ou polo cambio climático?. Ou sen ir máis lonxe, ten as mesmas necesidades un cidadán de Meicende que un de Monteagudo? Se continuamos coa definición, de cantas xeracións futuras estamos a falar?. E que necesidades terán as xeracións futuras? Moitas máis que nos? Menos?

Tristemente, detrás destas incertezas, é onde, paradoxalmente, se bican correntes tan opostas como capitalismo e naturalismo, socialismo e liberalismo, a esquerda e a dereita, o progresismo e o conservadorismo, etc. porque todos eles se ven reflectidos e amparados na ambigüidade desa definición. Porén, se me entoxa difícil solución a curto prazo, para esta crise ou para a que xa tiñamos, segundo a óptica coa que se mire.

¿Canto custa un quilo de merda?

Aproximadamente -3c€/Kg é o prezo por xunto na comarca coruñesa segundo os datos publicados por La Opinión, supoño que taxas e transporte aparte. O valor é negativo porque o importe págao o vendedor, non o comprador, calquera idea que aproximara este valor a cero sería ben recibida porque os residuos son o pesadelo hiperconsumista.
Ademais do barato que é o lixo, a noticia anterior tamén revela algo que moitas persoas se cadra descoñecían, un tráfico semioculto (barely legal) de camións de vertedoiro en vertedoiro. A ruta fedorenta pasa, ¿como non?, polo concello arteixán que ten a honra de estar no circuíto Coruña-Cerceda, con razón di Losada que os malos cheiros veñen sempre de Arteixo.
Quen estea libre de pecado...
Actualización 2.2.09: Leo en El Correo Gallego edición de papel que, segundo o PP, o vertedoiro de Areosa (Cerceda) recibe 500.000T de lixo cada mes, supoñendo que querían dicir cada ano e aplicando as regras aritméticas habituais, isto tradúcese nunha facturación non inferior a 12.5M€. Fermosa cifra que só é unha parte (rexeitamentos da planta de Cerceda) do total que move o sector na bisbarra coruñesa, de feito, a facturación de Sogama está entre 120 e 200M€. Lembremos que Sogama é unha sociedade de dereito público participada pola Xunta de Galicia (51%) e por Unión Fenosa (49%) que, entre outras cousas, incinera residuos para producir enerxía eléctrica e que conta con varias sociedades privadas satélite. Gran negocio o do lixo pero ¿pódese pedir transparencia entre tanto detrito?.

Pórse as pilas

¿É posible comprar en España un automóbil 100% eléctrico? Pois si, aínda que non haxa moito onde escoller. O Reva é un vehículo claramente orientado ó uso urbano (3 prazas, 65-80Km de autonomía, e 2.6m de lonxitude), aínda que para moitos só será un vehículo de golfistas. Non parece que vaia ser un superHit desde logo, dise que este coche chegou ao mercado español co gallo da candidatura madrileña ós xogos olímpicos de 2012 e que non pasará de anécdota. Se cadra o peor é o desempeño das baterías convencionais de chumbo, aínda que a marca promete substituílas por outras de litio no primeiro semestre deste ano. Hai que salientar, non obstante, algunhas características novidosas que poñen os pelos de punta ás compañías petroleiras e ós fabricantes de automóbiles convencionais:

• Custa 6.000-9.000€ e non precisa cambios de aceite, filtros, ...
• O consumo é de 1€ cada 65-80Km (cinco veces menos que un diésel).
• Pódese recargar en calquera enchufe doméstico.

A última é especialmente perigosa, non se pode consentir que a xente perda o hábito de ir á gasolineira, empézase por aí e acábase na autosuficiencia enerxética, ¡o colmo!.

Relacionado. Who killed the electric car? é unha historia antigua e famosa, pero se alguén non a coñece pode informarse aquí: vídeo (10m) en youtube (preceptivo javascript e flash), artigo en wikipedia.

¿Democracia 2.0?

¿Democracia directa ou indirecta? ¿Temos unha Democracia evolutiva ou involutiva? ¿Son eficaces os sistemas parlamentarios actuais? ¿A administración toma as mellores decisións para o interese xeral? ¿Son necesarios os partidos políticos?....

Estamos na era do triunfo da intelixencia colectiva. As wikis, o Open Source, as Web 2.0, os Bancos de Ideas responden a esta filosofía. Estas ferramentas empezan a rachar coa dependencia catalizadora que a poboación ten das grandes institucións, das grandes empresas, das administracións e dos grandes magnates que son os que até agora marcan o ritmo e a pauta no devir diario dos cidadáns.

No ámbito da Gobernanza, cada catro anos, a poboación cédelle a un ou varios partidos políticos - ou a todo un parlamento - a capacidade de decisión, de lexislar, de determinar e de establecer as directrices que marcan as nosas vidas. Para camuflar esta Democracia de baixa intensidade existen ferramentas ornamentais - normas e convenios de participación cidadá para a toma de decisións, iniciativas lexislativas populares ( 500.000 firmas!!!!), etc. - que dubidosamente gozan de funcionalidade algunha -seguramente porque os propios gobernantes se encargan de mingualas para non perder a súa alícuota de poder-.

Platón define Democracia como goberno da multitude, e dicir, como unha organización de persoas na que o poder reside na totalidade dos seus membros e as decisións as toman todos os seus membros. Partindo desta certidumbre, ¿non teremos un sistema democrático demasiado desvirtuado?.

Recentemente, o blog oficial de Menéame recollía a noticia de que o goberno estaba estudando o algoritmo de Karma para modificar a Lei Electoral. Sen dúbida, si isto fose así, sería unha magnifica noticia para comezar o tránsito dunha Democracia indirecta a unha Democracia directa, a unha Democracia libre, a un wikigoberno, que asegure a participación cotiá de toda a sociedade na toma de decisións.

A tecnoloxía está preparada e desmostra a súa viabilidade día tras día. Contrariamente, é de supoñer que os detractores a esta corrente basearanse no precepto de que as novas tecnoloxías non se empregan pola totalidade da poboación. E, efectivamente, existen esferas da sociedade que aínda teñen pouca empatía polas TIC's, pero nos ultimos anos moito se ten mellorado neste senso, e é de esperar, que en poucos anos se obture a brecha dixital existente entre os distintos sectores de poboación. ¿Que pasará entón? ¿Entrará este tema no debate político?

Cacería

Eu bombardeo
Ti xustificas
Él cala
Nós rezamos
Vós presenciades
Eles morren

Sigan este rastro..., ou estoutro.

WiFi e servizos públicos

O respectado economista Paul Samuelson estableceu dous principios, amplamente aceptados pola súa utilidade, para definir os bens públicos:

1. Non exclusividade: Ninguén pode acaparar o seu uso exclusivo.
2. Non rivalidade: Uns usuarios non limitan as posibilidades dos outros.

Un exemplo clásico é o servizo de orientación prestado polos faros. Ningún barco pode acaparar a súa luz (non exclusividade) e, como hai para todos non compiten por ela (non rivalidade). Estes principios son só orientativos porque nunca se cumpren absolutamente. O primeiro deles impide que o fareiro faga negocio porque non pode alumear só ós barcos que paguen, o segundo fai que o custo do servizo sexa independente do número de usuarios, a luz que guía a uns serve tamén para os outros (este drama é o da propiedade intelectual en internet). A comparación entre un punto de acceso WiFi e un faro é especialmente feliz; limitando o ancho de banda individual evítanse usos acaparadores e unha vez feita a instalación, o custo será o mesmo para un usuario que para cincuenta. As frecuencias WiFi non están suxeitas a licencia, son libres; foron desbotadas para uso comercial pola súa sensibilidade a fenómenos meteorolóxicos adversos como choiva ou névoa.

Sorprenderá saber que en España temos a rede WiFi libre máis grande do mundo. Un proxecto cidadán con máis de 5.000 nodos e un crecemento exponencial, guifi.net é unha iniciativa cidadá espontánea de calado internacional que garda moitas semellanzas en funcionamento e principios co software libre; a súa repercusión mediática, sen embargo, é inferior ás famosas sancións que a Comisión do Mercado das Telecomunicacións (CMT) impuxo a varios concellos, pero a lexislación europea, e a española en particular, están a mudar baixo presión popular. Os casos de Londres, NY e outras grandes cidades pódense rastrear en Google para comprobar que o mundo, ás veces, móvese "e puor si muove". A marea xa está aquí, e a CMT aclara no seu blog:

la ley general de telecomunciaciones especifica que las administraciones públicas pueden dar servicios de telecomunicaciones en condiciones que no distorsionen la competencia.

As condicións impostas recentemente polo regulador no famoso caso do Ayuntamiento de Avilés, foron que o servizo podía ofrecerse gratuitamente ós cidadáns si non se financiaba con cargo ós presupostos municipais, senón mediante publicidade de terceiros sen vínculos mercantís co consistorio. Esta resolución saca ó WiFi público da UCI. Máis vale tarde que nunca, porque poucos dos moi poucos que lean esta entrada saberán que no concello de Arteixo houbo varias iniciativas para crear unha rede WiFi pública. A primeira coa que eu estiven relacionado, foi hai seis anos, pouco antes do peche da de Barcelona e as sancións antes mencionadas. Houbo máis, pero ningunha prosperou; sirva esta entrada de recoñecemento ós pioneiros e como constatación de que o seu fracaso foi o de todos. Vai sendo hora de que os Concellos, así con maiúsculas, tomen a iniciativa. Berren xuntos porque é a única posibilidade de que os escoiten: ¡¡Vai sendo hora!!
P.D. Quede claro que nin a lexislación europea nin a española consideran ás telecomunicacións "servizos públicos", senón "servizos de interese xeral" en réxime de competencia, seguindo unha resolución de 1994 da Organización Mundial do Comercio (WTO) en Marrakech, ó rematar a Ronda Uruguay, que orixinou cambios lexislativos e privatizacións de monopolios estatais na UE.

Sobre este blog

Este non é un blog calquera, é un proxecto conxunto de profesionais serios, un circo de varias pistas con ananos, trapecistas, cabras amestradas e todo o que un bo espectáculo debe ter: estrutura, ritmo e sorpresa. Contamos con tecnoloxía capaz de poñer calquera texto en cursiva, copiapega, e outras funcións que nin sequera comprenderían; medios ilimitados, charlatáns cualificados, forzudos da neurona, domadores de opinión... Parafraseando a Pedro Solbes: non quero abrumalos con cifras pero prepárense para o peor en 2009.